Na co komu tytuł

Pierdolone święta, nigdy nie były mi przychylne, nie umiem odczuwać szczęścia, dlatego siedzę sama i w samotności napije się i zasnę. To wy nauczyliście mnie, że nie ma to znaczenia, wy jesteście winni, a ja czuję się winna. Jakby to wasza karma miała mnie dopaść... Los egzystencji i intencji nie jest losowy, taki wybieramy i w tym potem trwamy. Taka już kolej rzeczy. Mimo braku sił i chęci muszę zostawić coś dla jedynego człowieka krwi. Dlatego jeszcze pływam w breji, która jest bardzo toksyczna dla mnie. Amen.

Jakoby maluczczy jesteśmy w tym świecie,
to mamy swoje teorie, swe domysły.
Pomysły, że może jest akurat tak jak sobie wyobrazimy. Wiadomym jest to, że nie wiemy nic.
Że na podobieństwo boskie zostaliśmy stworzeni, a podobieństw szukamy w naturze, która nas otacza.
Że okiem ziemskim jądro ziemi jest, a naszym szyszynka.
Że drzwo przecięte ma nasze linie papilarne, a korzenie naczynia krwionośne.
Fasola ma nasze nerki, zaiste pomidor nasze płuca. Możnaby wymieniać, niesamowitości przypadki, a może nie?
Możnaby szukać zbieżności, a może nie trzeba bo są obok?
Podobieństwa świata, które zostały stworzone przez umysł jeden lub nieskończoną ilość umysłów.
Podobieństwa umysłów w głowie niczym planeta. Galaktyki połączone neuronami,

Planety poruszające się wokół słońca, jak elektrony wokół atomu.

Cóż tam ci szepcze do ucha szeptucha, pustelniku?
Czyżby chciała przeciągnąć cię na drugą stronę strumienia?

Pustelnikowe pole golfowe płonie, wpadłeś w pułapkę intryg, myślałeś że jesteś o krok przed nimi, pomyłka kosztuje dość sporo. 

Piłeczka stała się kulą, wystrzeliła po linii mistrza oberwałeś rykoszetem, potem stałeś się kretem. 

Pod wulkanem przekopując się natrafiłeś na opór i jesteś już przegrany mój drogi pustelniku, jesteś w pułapce, pokornie zaczekaj, nie trać tlenu krzycząc, zaczekaj.

Przebodźcowana i skonana zostałam sama, człowiek człowiekowi wilkiem, człowiek człowiekowi kwoką, uciekaj człeku bo chryje cię zmiotą.
Chciałeś być sam i radzić sobie po swojemu, lecz naiwny Twój los bo serce dostało cios,
Po co się budzisz kiedy nie trzeba?
Czy nie możesz bić w swoim sobie tempie? Zaiste nie gdy słyszysz głos, który miał być śpiewem a okazał się gniewem.
Zaufania melodia grała, znana i przekonująca zanim kurtyna się podniosła, aktorzy wyszli i spektakl otwarty, jakież zdziwienie publiczności, jakieś oklaski, główny bohater perfekcyjnie zagrał swą rolę niczym rolnik orający pole. Nie martw się altorzyno ze spalonego teatru, dziś grasz główną rolę, jutro będziesz statystą i będzie po spektaklu.

Drzewa na niebie pokryte są mgłą,
słońce z dala oświetla uśpione ulice,
wiatr oziębia policzki czerwone jak liście tańczące po chodniku.
Ostatnia dekada tego też świata,
marnych słabeuszy nasz los,
zaginiona gołębica i honoru czas,
lojalności kwas, ludzie mówią pas.
Zakończona era w kości doskwiera i dławi, gdyż w pamięci jeszcze tamten czas, zasłonił go głaz serca z betonu i tajemnic właz.